Wirtualny spacer możecie odbyć wchodząc na stronę: https://www.youtube.com/watch?v=oLpGL4K3sJQ. Wybierzcie kierunek, klikając w strzałkę na chodniku. Poczujcie się jak na egzotycznych wakacjach.

Angkor uznawane jest za największe miasto świata sprzed rewolucji przemysłowej, które nagle opustoszało i zniknęło na kilka wieków w dżungli. We współczesnym języku khmerskim oznacza stolicę i święte miasto. Oba te określenia pasują do miasta wydartego tropikalnemu lasowi.

Historia

Zaczyna się w I wieku p. n. e. Wtedy na terenie dzisiejszej Kambodży, Tajlandii i części Półwyspu Malajskiego powstało państwo Funanów, ze stolicą w pobliżu późniejszego Angkoru. W VI wieku, gdy Funan osłabł, jego imperium przejęło wasalne dotąd królestwo Czenli i rozszerzyło swoje włości na cały płw. Malajski. A w VIII wieku Czenli podporządkowała sobie jawajska dynastia Sailendra, twórcy innego cudu, Borobuduru. W 802 roku Dżajawarman II przepędził Jawajczyków i na górze Mahendra (dziś Phnom Kulen, święta góra Khmerów) ogłosił się cakravarti, czyli wszechwładnym królem, będącym także bogiem. Kolejni władcy rozszerzali granice imperium i także zmieniali stolice. Aż na początku XII w. król Surjawarman II zbudował Angkor Wat, świątynię Wisznu, będącą także jego grobem. Po prawie czterdziestu latach wojen domowych (ale także systematycznej rozbudowy Angkor Wat) Dżajawarman VII stabilizuje państwo i rozszerza jego granice na cały Półwysep Indochiński. Jak przystało na władcę potężnego imperium, stolicę rozbudowuje do niesamowitych wręcz rozmiarów.

Powstają otoczone murem miasto Angkor Thom, świątynie: Bajon, Ta Prohm, Preah Khan. Świątynia w kształcie piramidy z X wieku Phimeanakas zostaje przebudowana na pałac królewski. Przed nowym pałacem powstają ogromne tarasy do organizowania uroczystości. Stolica liczy ponad milion mieszkańców. W tym czasie w Krakowie mieszka 12 tys. osób, w Paryżu i Londynie po 25 tys., w Rzymie 30 tys., w Mediolanie i Florencji po 70 tys. a w Konstantynopolu 200 tys.

Śmierć Dżajawarmana VII w roku 1218 jest początkiem kilkusetletniego, powolnego upadku państwa. W 1432 r. miasto najeżdżają i łupią Tajowie. Centrum państwa przeniosło się do dzisiejszego Phnom Penh.

Wbrew późniejszym twierdzeniom, Angkor się nie wyludnił całkowicie od razu. Jeszcze w końcu XVI wieku Angkor odwiedzali portugalscy misjonarze. Przytłoczeni jego ogromem byli przekonani, że to dzieło Aleksandra Wielkiego albo Rzymian. Potem wszakże miasto rzeczywiście się wyludniło. A dlaczego? Najprawdopodobniej z kilku powodów. Pierwszym był odpływ specjalistów od konserwacji skomplikowanego systemu irygacyjnego do nowej stolicy. Ci co pozostali nie byli w stanie ogarnąć tego wszystkiego i nie konserwowane albo popsute urządzenia nie działały. Poza tym wycięcie w całej okolicy lasów sprawiło, że obfite deszcze wymywały glebę, która zamuliła kanały. A ryż, podstawa wyżywienia m. in. Khmerów, bez sprawnego systemu nawadniania nie chce rosnąć. Ale kiedy to nastąpiło – nie wiadomo. Prawdopodobnie nie wcześniej niż kilkadziesiąt lat po najeździe Tajów. Po przeniesieniu stolicy do Phnom Penh w 1432 r. miasto stopniowo opustoszało. W roku 1609, gdy przybyli tam pierwsi Europejczycy (Portugalczycy), zobaczyli tylko kilku samotnie żyjących mnichów buddyjskich.

Odkrycie i odbudowa

Opuszczone budynki zarosła wszechpotężna dżungla. I gdy w 1861 roku francuski przyrodnik Henri Mouhot odkrył zaginione miasto, rósł tam kilkusetletni tropikalny las. – To jest wspanialsze od wszystkiego, co nam zostawiła Grecja i Rzym – pisał, widząc ogromne budowle, z których wyrastały równie potężne drzewa.

Jego rysunki zrobiły w Europie furorę. Do Angkoru zjechały się tłumy poszukiwaczy skarbów. Kilkaset lat panowania dżungli zrobiło dawnej stolicy znacznie mniej złego niż czterdzieści lat grabieży. Dopiero powołana w 1900 roku Francuska Szkoła Dalekiego Wschodu (EFEO) położyła kres niszczeniu Angkoru.

Za wydzieranie miasta ze szponów dżungli i odkrywanie tajemnic imperium khmerskiego zabrali się zawodowi archeologowie. Nie było to łatwe; potężne pnie i korzenie naruszyły konstrukcje budowli. I w wielu przypadkach trzeba było zostawić drzewo, aby nie zniszczyć budowli. Proces ten trwa do dziś z ok. dziesięcioletnią przerwą na okres rządów Czerwonych Khmerów. Nie tylko wymordowali kilka milionów swoich rodaków, ale także wypędzili zagranicznych specjalistów i zniszczyli całą dokumentację archeologiczną. I teraz trzeba wszystko gromadzić od początku.

Gdy w 1949 roku Kambodża zdobyła niepodległość, Angkor znalazł się na jej fladze. I jest do dziś, tyle że w różnych okresach liczba wież na fladze waha się od 3 do 5.

Znajdź więcej wchodząc na link: https://cudaswiata.pl/azja/kambodza/angkor/