„Castor et Pollux” / Jean-Philippe Rameau

UWAGA! W czasie trwania spektaklu będą dwukrotnie użyte krótkotrwałe światła stroboskopowe.

XI Festiwal Oper Barokowych

Teatr Warszawskiej Opery Kameralnej

Libretto: Pierre-Joseph Bernard

Reżyseria i choreografia: Deda Cristina Colonna
Kierownictwo muzyczne: Benjamin Bayl
Scenografia, kostiumy i światło: Francesco Vitali

Czas trwania: 140 minut, 1 przerwa

Obsada:

Castor: Kieran White
Pollux: Kamil Zdebel
Télaïre: Tosca Rousseau
Phoebé: Anna Werecka-Gryć
Jupiter: Dawid Biwo
Le Grand Prêtre de Jupiter: Wojciech Sztyk
Cléone/Une Ombre Heureuse/Une suivante d’Hébé: Joanna Radziszewska
Un Athlète/Mercure/Un Spartiate: Aleksander Rewiński

Tancerze:
Alberto Arcos, Noah Hellwig, Aleksandra Pawluczuk, Dominik Skorek, Joanna Lichorowicz-Greś, Sławomir Greś, Elisa Bermejo Gómez, Valerie Lauer

Klawesyn: Ewa Mrowca

Zespół Wokalny Warszawskiej Opery Kameralnej
Kierownik Zespołu Wokalnego – Krzysztof Kusiel-Moroz

Orkiestra Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej
Musicae Antiquae Collegium Varsoviense

Animacje: Giardino Artlab22 Milan
Multimedia mapping: Pro4Media Warsaw

Inspicjent: Natalia Mirowska
Kierownik Produkcji: Robert Kęsik
Konsultacje językowe: Ewa Pilecka

Asystent ds. reżyserii: Hannah Gelesz
Asystent ds. choreografii: Adrian Navarro
Asystenci scenografa: Urszula Bartos-Gęsikowska, Alec Kevin James Boreham

Dyrygent
Benjamin Bayl

Opera to synergia instrumentalnej wirtuozerii, śpiewu, dramatu, tańca, sztuk plastycznych, a w wypadku arcydzieła Jeana-Philippe’a Rameau „Castor et Pollux”, można też mówić o synergii antyku, ezoteryki, kabały i… astronomii. Z perspektywy wieków możemy śmiało uznać, że mamy do czynienia ze sztuką, która z racji na wielopłaszczyznowość, uniwersalne potraktowanie mitologii jako klucza do ponadczasowego ukazania ludzkiej natury, zmusza nas do refleksji nie tracąc nic z aktualności. Aktualności w ujęciu XVIII-wiecznym jak i współczesnym.

Po ogromnym sukcesie, jakim dla warszawskich kameralistów była premiera opery „Armide”, dyrektor Warszawskiej Opery Kameralnej Alicja Węgorzewska-Whiskerd zaprosiła do współpracy przy kolejnej dużej produkcji ten sam tandem włoskich realizatorów. To ponownie Deda Cristina Colonna i Francesco Vitali stanęli za wystawieniem w Warszawie operę Jeana-Philippe’a Rameau „Castor et Pollux”.

Moja wizja inscenizacji i choreografii „Castor et Pollux” w Warszawskiej Operze Kameralnej jest odczytaniem libretta przez pryzmat ezoterycznej astronomii, opisaniem fabuły jako osobistej podróży człowieka od targanych nim wewnętrznych sprzeczności, po podbój ludzkiej świadomości, natury jako harmonii kontrastujących ze sobą sił. Przedstawione postacie dramatu będą mieć swoje odpowiedniki z Wielkich Arkanach Tarota. Więcej nie zdradzam – mówi Deda Cristina Colonna.  

Poprzez postacie Dioskurów, w mitologii rzymskiej funkcjonujących jako Kastorowie, Deda Cristina Colonna chce w swej wizji ukazać cechy ludzkie na zasadach ich naturalnego kontrastu, niejednokrotnie przeciwstawiając sobie cechy ludzkie z boskimi. Będzie więc miejsce na ukazanie bezgranicznej przyjaźni, ale też i pustki po odejściu bliskiej osoby, radości i jej opozycyjnego bieguna – żałoby.

Jean-Philippe Rameau przedstawił światu operę „Castor et Pollux” w paryskiej Académie Royale de Musique 24 października 1737 roku. W ciągu dwóch miesięcy dzieło wystawiono 21 razy, a dzięki wersji zrewidowanej przez samego kompozytora i wystawionej 11 stycznia 1754 roku „Castor et Pollux” został wykonany w latach 1737-1785  254 razy, zyskując miano arcydziełem opery francuskiej.

Warszawska wizja to swoiste signum temporis, czyli hołd dla sztuki z pełnym poszanowaniem tradycji, w tym tej najważniejszej – wykonawczej, zbudowanej na fundamencie interpretacji historycznie poinformowanej z wykorzystaniem orkiestry instrumentów dawnych oraz śpiewaków swobodnie operujących technikami typowymi dla baroku. Natomiast to, co interpretacyjnie dogłębne zostało dopełnione współczesnymi technologiami scenicznymi na miarę XXI wieku, ze szczególnym uwzględnieniem multimediów, co sprawia, że de facto zostały przełamane chociażby tak prozaiczne bariery jak przestrzeni i perspektywy. To nowy głos w interpretacji barokowego kanonu, z jednej strony ukłon dla wielowiekowej tradycji przy jednoczesnym odważnym zapatrzeniu w to co tu i teraz, oraz to, co czeka operę za przysłowiowym rogiem. Jedno jest pewne, to pozycja obowiązkowa dla każdego melomana.