Punktem wyjścia jest mit o wieży Babel. Spektakl przepisuje ten mit na nowo, spekulując o tym, co może pozostać z komunikacji między ludźmi w przyszłości.

Spektakl nawiązuje także do pochodzącego z 1982 roku futurystycznego filmu porno Cafe Flesh, w którym na skutek wybuchu nuklearnego większość ludzkości traci popęd seksualny, ci zaś nieliczni, którzy go zachowują, performują akty seksualne na specjalnie zaaranżowanej scenie, na oczach zafascynowanej publiczności.

Rozumiejąc język jako praktykę ciągłego negocjowania różnic, spektakl przygląda się analogowym technologiom komunikacji, takim jak dotyk i mowa. Intymność – przyjemność i dyskomfort płynące z bliskości – jest tutaj wystawiana na pokaz. Funkcjonuje ona, jak język wychodzący z użycia, staje się reliktem przeszłości w dzisiejszej (po)pandemicznej rzeczywistości dystansu społecznego.

Jakich form ucieleśnionej komunikacji potrzebujemy dziś? Kto ma, a kto nie ma prawa mówić własnym językiem? Czy potrafimy zaufać naszym zbiorowym zmysłom, zanim podporządkujemy się autorytetowi wiedzy i władzy?

Reżyseria, choreografia: Ania Nowak
Dramaturgia: Mateusz Szymanówka
Dźwięk: Justyna Stasiowska
Kostiumy: Grzegorz Matląg/ Wsiura
Światło: Jędrzej Jęcikowski
Czytanie tarota: Samuel Draper

Performans, kreacja:

• Oskar Malinowski
• Ania Nowak
• Aleksandra Osowicz
• Rafał Pierzyński
• Jaśmina Polak

W scenografii spektaklu wykorzystana jest praca Mother Tongues and Father Throats by Slavs and Tatars.

Kurator projektu: Tomasz Plata