Tytuł odnosi się do oświadczenia chińskiego prezydenta Xi Jinping wygłoszonego w związku z prodemokratycznymi protestami w Hongkongu, który powiedział, że „każdy kto spróbuje podzielić Chiny, w którejkolwiek części kraju, skończy ze zmiażdżonym ciałem i pogruchotanymi kośćmi”. Jan Martens, wychodząc od brutalnego języka podżegającego do przemocy fizycznej, tworzy na scenie odę do obywatelskiego nieposłuszeństwa. To oda do buntu i wyłamywania się spod opresyjnych norm – pieśń o bezsensie postępu i gloryfikacji bezruchu.

Grupa siedemnaściorga tancerzy i tancerek – spośród których najmłodsza osoba ma 17, a najstarsza 70 lat – tworzy na scenie społeczeństwo w miniaturze. Ich taniec jest intensywny, fizyczny, narracyjny; brutalny, bezwstydnie romantyczny i zawieszony pomiędzy. W czasach skrajnych polaryzacji, członkowie grupy szukają własnego głosu w tańcu i poza nim. Każda i każdy, wspólnie, tworzą grupę odrębnych tożsamości. Jedna po drugiej zajmują miejsce na scenie tak, by zapewnić sobie niezbędną przestrzeń, ale jednocześnie – nie skraść światła reflektorów pozostałym. Towarzyszy im ścieżka dźwiękowa, na którą składają się protest songi z różnych epok – od Henryka Góreckiego przez Max Roach & Abbey Lincoln po Kae Tempest.

Co się stanie, jeśli zdecydujemy się nie podążać za tłumem?