„María de Buenos Aires” / Ástor Piazzolla

Tango operita w dwóch aktach

Muzyka | Ástor Piazzolla
Libretto | Horacio Ferrer
Przekład | Jarosław Gugała, Katarzyna Dembicz, Paulina Bojarska

Premiera | 18 stycznia 2020 r.

REALIZATORZY:

Reżyseria | Michał Znaniecki
Kierownictwo muzyczne | Hadrian Filip Tabęcki
Scenografia | Luigi Scoglio
Choreografia | Inga Pilchowska
Kostiumy | Magdalena Dąbrowska
Światła | Dariusz Albrycht
Projekcje | Karolina Jacewicz

OBSADA:
El Duende  | Dariusz Niebudek
María, La Sombra de María | Alicja Węgorzewska
La Voz de un Payador / Una Voz de Ese Domingo | Hubert Stolarski
Porteño Gorrión con Sueño / Analista Primero | Andrés Martorell
Ladrón Antiguo Mayor | Paweł Strymiński
Młoda Maria| Amelia Whiskerd, Marita Kaca

Zespół Wokalny Warszawskiej Opery Kameralnej
Kierownik Zespołu Wokalnego| Krzysztof Kusiel-Moroz

Zespół Baletowy

ORKIESTRA TANGO ATTACK:
Bandoneon – Grzegorz Bożewicz
Gitary – Piotr Malicki
Fortepian – Hadrian Tabęcki

Jeśli szukać tego najbardziej szczególnego dzieła w dorobku ojca Tango Nuevo – Ástora Piazzolli – pozycji, która w sposób jednoznaczny ugruntowałaby jego niekwestionowane miejsce w poczcie największych indywidualności muzyki XX wieku, to bezspornie jest nim Maria de Buenos Aires. Jedni nazywają ją operą złożoną z tang i milong, utrzymaną w głównym nurcie Tango Nuevo, inni – operetką, rozpisaną na ludzkie emocje, pasje, słabości i miłość, opartą na frazach zakazanego, brudnego tańca. Sam Piazzolla mówił, że tytułowa Maria jest personifikacją Buenos Aires – miasta pięknego, ale kryjącego w sobie również mroczne, nieznane zaułki.

Tango Nuevo to muzyka, którą krytycy definiują w sposób dosyć barwny. Samego Piazzollę czynią kimś, kto tango – taniec zakazany, brudny, aż kipiący od erotyzmu – z portowych zamtuzów wyprowadził na filharmoniczne salony. Z dziełem tym mierzyli się wybitni skrzypkowie i mistrzowie bandoneonu. Sam Gidon Kremer, którego rejestracja płytowa Maria de Buenos Aires to interpretacja wzorcowa, mówił: „To muzyka ‎pełna wirtuozerii, emocji i głębi, tak typowych dla dzieł innego mistrza, Nicolo Paganiniego. Bije z niej romantyzm i determinacja, uczucia tak silne, ‎że potrafią pchnąć do zbrodni”.