Książka „Co robi łączniczka” po raz pierwszy ukazała się w 2005 roku i od tamtej pory uznawana jest za jeden z najważniejszych utworów ostatnich lat.

Tak, tu chodzi o podejrzane symbole. Tak, tu chodzi o chronienie, przekazywanie i odbudowę wciąż istniejących innych sposobów bycia w czasie i w przestrzeni. Tak, tu chodzi o odmowę zaakceptowania przemocy jako faktu dokonanego. Tak, tu chodzi o przekonanie, że zawsze jest coś do zrobienia, ponieważ nic nie jest zakończone. Tak, tu chodzi o to, by uczynić historię niemożliwą; to próba starcia matrycy historii w proch. Tak, tu chodzi także o miłość.
Co robi łączniczka, kiedy chłopcy zaprzeczają? Utwór Darka Foksa i Zbigniewa Libery to książka krytyczna w pełnym tego słowa znaczeniu. Rezonuje z pamięcią zbiorową i historiograficznymi konstruktami, przechwytuje klisze oraz pogrywa z przyzwyczajeniami odbiorców. Nigdy nie dowiemy się, jak naprawdę wyglądała przeszłość, możemy jedynie opowiadać fikcje o wojnie i o miłości, a do tego – jak mówią autorzy – najlepiej zatrudnić aktorów.

Darek Foks – poeta, prozaik i filmowiec. Autor m.in. „Wierszy o fryzjerach” (1994), „Orcia” (1998), „Pizzy weselnej” (2000), „Co robi łączniczka” (2005 – razem ze Zbigniewem Liberą), „Ustaleń z Maastricht” (2006), „Wielkanocy z tygrysem” (2008), „Liceum” (2012), „Rozmów z głuchym psem” (2013), „Historii kina polskiego” (2015), „Wołynia Bourne’a” (2016), „Café Spitfire” (2019), „Ludzi kultury” (2019) oraz „Eurydyki” (2021). Jego pisarstwo cechuje ironia, skłonność do przechwytywania klisz językowych oraz liczne odniesienia do historii kinematografii. W 2014 roku został laureatem Nagrody Poetyckiej „Silesius” za całokształt twórczości. Był także nominowany m.in. do Paszportu Polityki (2000, 2004), Nagrody Literackiej Nike (2014) i Nagrody Literackiej Gdynia (2013, 2014). Obecnie pracuje w Szkole Filmowej w Łodzi.

Zbigniew Libera – artysta wizualny, jeden z głównych reprezentantów sztuki krytycznej. W latach osiemdziesiątych działał w Solidarności, w okresie stanu wojennego został skazany na półtora roku więzienia za kolportowanie podziemnych ulotek. Następnie związał się ze środowiskiem łódzkiej Kultury Zrzuty oraz Strychu. W swojej twórczości porusza wątki dotyczące cielesności, poczucia tożsamości oraz oddziaływania stereotypów kulturowych. Jest autorem wielu prac, które spotkały się żywym zainteresowaniem krytyki, m.in. „Obrzędów intymnych” (1984), „Jak tresuje się dziewczynki” (1987), „Urządzeń korekcyjnych” (1989), „LEGO. Obozu koncentracyjnego” (1996), „Pozytywów” (2002–2003), „Mistrzów” (2003), „Wyjścia ludzi z miast” (2010) i cyklu „Nowe historie” (2011–2012). Jest laureatem Nagrody TVP Kultura (2006) za „Co robi łączniczka” (razem z Darkiem Foksem), a także Nagrody Filmowej Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej i Muzeum Sztuki Nowoczesnej (2011).

Agnieszka Karpowicz – literaturoznawczyni, kulturoznawczyni, pracuje w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Członkini zespołu Pracowni Studiów Miejskich IKP, stała współpracownica Centrum Badań nad Kulturą Warszawy UW i Ośrodka Badań nad Awangardą Uniwersytetu Jagiellońskiego.