Mówię, nikt nie rozumie:
Widzę, oni nie widzą!
(…)
Czucie i wiara silniej mówi do mnie (…)

(Adam Mickiewicz, Romantyczność)

Instalacja czynna:
2 grudnia 17:00-20:00
3, 4 grudnia 12:00-20:00

Do współpracy zaproszeni zostali również artyści Małgorzata Wrzosek i Marek Idzikowski.

Romantyzm to epoka, która podkreślała indywidualizm jednostki, jej wyjątkowość, a jednocześnie dążyła do utrzymania jedności narodu, wzmacniała tożsamość kulturową i solidarność społeczeństwa polskiego. Indywidualizm szedł tu w parze ze wspólnotowością, różnice z podobieństwami, bunt i sprzeciw z dążeniem do pokoju i równości. Dysharmonia prowadząca do harmonii.

W jakim punkcie historii jesteśmy jako ludzie w 200 lat po opublikowaniu manifestu polskiego Romantyzmu – Ballad i romansów Mickiewicza? Na ile sztuka może jeszcze być tą twórczą siłą zdolną do przeniknięcia „jądra natury” i „tajemnic serca”, o których mówił Maurycy Mochnacki?

Podczas warsztatów prowadzonych od maja do października w szkołach próbowaliśmy odczytać mickiewiczowskie Ballady i romanse na nowo. Sprawdzaliśmy, jak te romantyczne teksty rezonują w nas dzisiaj, co znaczą? Jak szekspirowskie „oczy duszy” patrzą na nas teraz?

W listopadzie wraz z obiema grupami przenieśliśmy się do przestrzeni teatru, by poszukać między nami powiązań, punktów stycznych, zastanowić się nad pojęciem wspólnoty i wspólnotowości.

Kim jestem?

Co to w ogóle znaczy, że jestem?

Z czym przychodzę? Co chcę przekazać dalej? Co chcę zostawić?

Jak smakuje Miłość?

Wspólnie podjęliśmy próbę stworzenia świata, który wyrasta z ziarna „czucia i wiary”.

I do tego świata Cię zapraszamy. Przyjdź, poczuj, i współtwórz go z nami dalej.

Dofinansowanie z programu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Ballady i romanse”