Rodelinda to jedna z najznakomitszych oper Georga Friedricha Haendla. Po premierze, która miała miejsce 13 lutego 1725 roku w King’s Theatre w Londynie, przedstawienie zostało pokazane jeszcze trzynastokrotnie. Nie mniejszym powodzeniem cieszyło się wznowienie opery z nową obsadą w roku 1731. Dzieło zostało zrealizowane także w Hamburgu (w 1735 i 1736), po czym zniknęło ze scen operowych na niemal dwieście lat. W 1920 roku Rodelinda, szczęśliwie odkryta na nowo przez Oskara Hagena – wykładowcę historii sztuki na Uniwersytecie w Getyndze, zainaugurowała powrót Haendlowskich dzieł na sceny operowe.
Zamiłowanie Haendla do opery jest powszechnie znane. Autor ponad czterdziestu tytułów, poświęcił wszak temu gatunkowi połowę swojego twórczego życia, nie szczędząc nie tylko zdrowia i energii, ale i środków finansowych. Powstanie Rodelindy przypada na okres rozkwitu prowadzonej przez Haendla Royal Academy of Music, hojnie wspieranej przez króla Jerzego I.
Zwarte, bardzo dobrze skonstruowane libretto przygotował Nicola Francesco Haym na podstawie wcześniejszego libretta autorstwa Antonia Salviego, fabuła zaś znajduje swe źródło u Pawła Diakona z Akwilei. To właśnie ten autor w swojej Historii Longobardów przywołuje opowieść o wiernej i niezłomnej królowej Rodelindzie. Niewykluczone zresztą, że i sam Haendel brał udział w ostatecznym ukształtowaniu tekstu wykorzystanego w operze. Znajduje on doskonałe odbicie w klarownej, a pod względem dramaturgicznym znakomicie rozplanowanej formie dzieła. Kontrastujące ze sobą afekty niosą niezwykle silne emocje – miłość spotyka się z nienawiścią, rozpacz z nadzieją.