Opera to oś spektaklu Ramony Nagabczyńskiej. Choreografka, aby opowiadać o kobiecych głosach, odwołuje się do opery – dziedziny sztuk performatywnych wystawianej w niemalże niezmienionej formie od wieków.

Głos kojarzony jest głównie ze sferą symboliczną; ze znaczeniami przypisywanymi dźwiękom. Zapominamy, że jest manifestacją skomplikowanych cielesnych predyspozycji. Te głosy, które wymykają się porządkowi symbolicznemu są przesuwane poza nawias: co nie oznacza, że nie istnieją – jedynie, że utraciliśmy zdolność ich słyszenia. Tradycyjne praktyki kobiecego śpiewu znalazły swój ujarzmiony przez kompozytorów operowych odpowiednik w postaci wirtuozerskich arii operowych. Tam pierwotna ekstaza głosu miesza się z wyrafinowaną propagandą krzywdzącego porządku.

Starogrecka praktyka aischyrologii, polegająca na używaniu obscenicznego języka, wywodzi się z kobiecych rytuałów. Nie istnieje współczesny odpowiednik tej praktyki – wręcz przeciwnie: wulgaryzmy i odwołania do abiektalnej strony cielesności bulwersują, gdy wychodzą z ust kobiet.

Polityczność głosu jest ustanawiana nie tylko przez znaczenia wypowiadanych słów, lecz w równej mierze dzięki zaznaczaniu cielesnej obecności partykularnych ciał.

Choreografia: Ramona Nagabczyńska

Performerki i współtwórczynie: Katarzyna Szugajew, Karolina Kraczkowska, Barbara Kinga Majewska, Ramona Nagabczyńska

Dramaturgia: Agata Siniarska

Muzyka: Lubomir Grzelak

Opracowanie partii wokalnych: Barbara Kinga Majewska

Scenografia i kostiumy: Dominika Olszowy

Współpraca przy kostiumach i scenografii:Dominika Święcicka

Reżyseria świateł: Jędrzej Jęcikowski

Krawiec: Emil Wysocki

Nauczycielka tańców barokowych: Marta Baranowska (Cracovia Danza)

Partnerzy: Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Centrum w Ruchu.

Premiera: 07.05.2021

Spektakl w ramach projektu „Poszerzanie Pola”.