Instalacja koncertowa składającą się z pięciu części. Każda z nich ma inny układ przestrzenny i charakterystykę brzmieniową i każda tworzy immersyjny „krajobraz dźwiękowy”.

Symfonia nr 3 skomponowana jest na około 200 małych, bezprzewodowych głośników, które włączane są po kolei przez „dyrygenta”, a następnie układane w tematy, kontrapunkty, echa, konstelacje, linie, kłącza itd.

Trzecia Symfonia jest prawie trzygodzinną instalacją koncertową, składającą się z pięciu części, gdzie każda z nich ma inny układ przestrzenny i charakterystykę brzmieniową i każda tworzy immersyjny „krajobraz dźwiękowy”.

Układ części:

1. Synthesis
2. Sound fields
3. Drones (Arbor/Rhizome)
4. Scherzo
5. Theme with variations

W utworze orkiestrę stanowi duża ilość małych, bezprzewodowych głośników, z których każdy posiada kartę pamięci. Zadaniem „dyrygenta” jest stopniowe aktywizowanie każdego z głośników, jakby „zasadzał” kolejne dźwiękowe „ziarno”, z którego „wyrasta” zmultiplikowana struktura dźwiękowa. Zastąpienie muzyków małymi elektronicznymi urządzeniami odnosi się do przemysłowej i cyfrowej rewolucji.

Ta pierwsza pozwoliła na wytwarzanie dużej ilości instrumentów o podobnej jakości brzmienia – co przełożyło się na rozmiar i zunifikowanie brzmienia europejskich orkiestr, ta druga przyczyniła się do wynalezienia walkman’a (1979), który umożliwił posiadanie osobistego i przenośnego źródła dźwięku.

Utwór skomponowany jest zgodnie z myślą Gustawa Mahlera, że „symfonia musi być jak świat, musi zawierać wszystko”. Pierwsza część Symfonii to ambientowo-konceptualne allegro sonatowe, gdzie każda jego część: temat pierwszy, łącznik, temat drugi, epilog etc. zwizualizowane jest jako kolejna grupa głośników, między którą publiczność może się przechadzać. Część druga to opowieść o nieograniczonym dziś dostępie do (internetowej) biblioteki istniejących dźwięków: od sampli NASA, nagrań terenowych do oceanicznych nagrań śpiewu wielorybów. Trzecia część Symfonii to dźwiękowe kłącze, dronowy set z udziałem czwórki muzyków grających na sub/kontra-basowych instrumentach. Czwarta część (Scherzo) zawiera cytat „Aurora Centralis” autorstwa kanadyjskiego producenta muzycznego 747. Jest to odniesienie do historii gatunku symfonicznego, który na przełomie wieków często wykorzystywał elementy muzyki popularnej lub tanecznej. Ostatnia część Symfonii (temat z wariacjami) to kolekcja najważniejszych struktur harmonicznych wykorzystanych w muzyce symfonicznej na przełomie dziejów.

We can’t control systems or figure them out, but we can dance with them. Donella H. Meadows

Premiera dzieła odbyła się w minionym roku na Festiwalu Donaueschingen Musiktage w Niemczech.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Muzyka”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.