Zanim idee epoki romantyzmu na dobre zagościły w sercach i twórczości rodzimych kompozytorów, w ich muzyce dostrzec można okres przejściowy. W zduszonej przez zaborców Polsce artyści chętnie czerpali z bogactwa ojczystego folkloru, a bujne u progu XIX wieku życie koncertowe stanowiło przestrzeń do rozwoju instrumentalnej wirtuozerii i powstania stylu brillant. Do tego nurtu należą kompozycje fortepianowe Marii Szymanowskiej – wybitnej pianistki, która cieszyła się europejską sławą. Figuracyjne zwroty zastosowane w jej preludiach znajdują swe odbicie w kompozycjach Fryderyka Chopina z tego gatunku. Nie ulega wątpliwości, że i Józef Elsner – nauczyciel Chopina – miał głęboki wpływ na ukształtowanie polskiego geniusza muzyki fortepianowej.
Zarówno Szymanowska, jak i Elsner są zaliczani do najważniejszych twórców wczesnoromantycznej pieśni. Spod ich piór wyszły dumy i ballady, których treści pochodziły ze źródeł historycznych – jak w przypadku czerpiącej ze średniowiecznych podań Dumy Ludgardy – oraz pełnych tajemniczości wierszy romantycznych poetów. Wszak Szymanowska jest autorką jednych z pierwszych muzycznych interpretacji tekstów narodowego wieszcza – Adama Mickiewicza. Program koncertu wieńczą pełne uroku pieśni Fryderyka Chopina, gdzie obok sielskich obrazów o jasnych barwach (Piosnka litewska, Śliczny chłopiec) zabrzmią elegijne tony Smutnej rzeki.