Na zaproszenie Tiago Rodriguesa dziesięciu ochotników uczy się wiersza na pamięć. Bez kontekstu, bez przygotowań, za to przed publicznością. Każdy, rozpoczynając indywidualnie od pojedynczych słów, tworzy w miarę rozwoju sytuacji współzależny zespół, którego jedność jest warunkiem przetrwania tekstu. W międzyczasie na scenie pojawia się mieszanka różnych historii – czasami prywatnych, czasami publicznych, czasami prawdziwych, czasami fikcyjnych. Historie i postacie przecinają się, pojawiają się nieoczekiwane połączenia. Spektakl staje się poetyckim doświadczeniem kolektywnej walki z czasem i niepamięcią. To hymn dla kryjówek, w których przechowujemy momenty, teksty i doświadczenia – dzięki nim, nawet w najbardziej niespokojnych czasach, pozostają bezpieczne.

Tiago Rodrigues zachęca nas do uczenia się nie tylko „na pamięć”, ale i „z sercem”, bo – jak zauważył kiedyś George Steiner – „kiedy 10 osób zna wiersz na pamięć, ani KGB ani CIA ani Gestapo nie mogą nic z tym zrobić. Przeżyje”.